Ik weet niet of ik Gabrielle Louise nog moet situeren, na de loftrompet die ik een paar jaar geleden bovenhaalde voor haar CD “If The Static Clears”: ze woont en werkt nog altijd vanuit Colorado, maakt niet alleen platen maar schildert ook en vooral: ze leeft Het Leven voor de volle 100%, zelfs als dat har niet erg gunstig gezind is. Daar handelt deze nieuwe en achtste plaat over. Ze kwam er na een periode van liefdesbreuk en het daarop volgende verdriet en de teksten van de tien zelfgeschreven songs liegen er niet om: Gabrielle beschrijft zowel haar momenten van intense pijn en wanhoop als de zwakke lichtpuntjes, die zich af en toe presenteren of de wederinstorting, nadat je vertrouwen nog maar eens geschonden is.

Hoezeer de pijn en de ontreddering bezit van jou kunnen nemen en kunnen maken dat je simpelweg nergens nog zin in hebt, tot de middag in je bed blijft liggen, het vertikt je zelfs maar te wassen of aan te kleden en je dagen vult met zelfmedelijden,,,tot je plots, in een flits, beseft dat je dat negatieve ook nodig hebt om volop te leven en een volwaardig mens te worden. Soms schrijft Gabrielle die nummers vanuit de ik-persoon, soms gebruikt ze bestaande verhalen, zoals dat van haar eigen moeder, een ongetrouwde moeder van vier (“Big Unbreakable Heart”), die tijdens haar leven met méér dan één grote uitdaging geconfronteerd werd en boor, maar weigerde te barsten.

Hoe je afkomst en woonplaats je dromen kunnen beknotten, is dan weer het verhaal achter “Sun Up in Somerset” en “First Train West” vertelt het verhaal van een seizoensarbeider die de boodschap krijgt dat zijn hele hebben en houden verwoest is door een bosbrand. Ook mensen als zij moeten overeind krabbelen en verder gaan met hun leven dat grondig om zeep lijkt te zijn. Dit gaat dus over “volwassen worden” op latere leeftijd, over maturiteit verwerven en leren van het ogenschijnlijk rampzalige dat ons aller pad op gezette tijden kruist: willen we echt volop “mens zijn”, dan moeten we ook die pechmomenten en tegenslagen leren omarmen en er ons voordeel mee doen.

Best wel een pittige boodschap, die qua vorm nogal verzacht wordt door de formidabele stem van Gabrielle -ik kan het niet helpen dat zij me ook nu weer aan Alison Krauss doet denken- en de sobere, efficiënte begeleiding van David Kaye en Greg Schochet op allerhande gitaren en de ritmesectie van Jon McMillian & Damon Smith die voor een aan country verwante sfeer over de songs draperen. Die tien eigen songs effenen overigens heel mooi het pad voor een heerlijke afsluiter: Woody Guthrie’s “Deportee” wordt noot voor noot gedeconstrueerd en heropgebouwd tot een heuse klaagzang, zelfs in zodanig verregaande mate dat de minder aandachtige luisteraar eventjes nodig zal hebben om het nummer te herkennen.

Optelsom van één en ander: Gabrielle Louise heeft van pijn en lijden iets bijzonder prachtigs gemaakt en ik mag hopen dat deze nieuwe plaat, die in volle Corona-crisis uitgebracht werd, haar eindelijk de erkenning zal brengen, die ze al jaren verdient.

(Dani Heyvaert)